21 listopada 2013 roku ukraiński Gabinet Ministrów, funkcję premiera jakiego wówczas pełnił Mykoła Azarow, uchwalił decyzję o przeniesieniu na czas nieokreślony podpisania umowy stowarzyszeniowej Ukrainy z UE. Tego samego dnia na centralnym placu ukraińskiej stolicy zebrało się 1500 zwolenników eurointegracji. Fala wieców, która potem zalała Ukrainę, otrzymała nazwę „Euromajdan”.
Tego samego dnia, 21 listopada Sąd Okręgowy w Kijowie zabronił przeprowadzenie jakichkolwiek akcji protestu w centrum Kijowa do 7 stycznia 2014 roku. Ale już dzień później aktywiści próbowali postawić na Majdanie namioty, brutalnie zniszczone przez milicję. Ostatnia motywowała rozpędzenie manifestantów „instalacją choinki”, która stała się później jednym z ważnych symboli Euromajdanu.
Protesty nabrały większej skali już 24 listopada. W tym dniu w Kijowie zebrało się ponad 100 tys. osób, oraz 20 tys. we Lwowie. Wiece odbyły się także w Winnicy, Łucku, Ługańsku, Dniepropietrowsku, Charkowie, Doniecku, Odessie, Czerkasach oraz setkach mniejszych miast. W niektórych z nich akcje protestu rozpędzono siłą.
26 listopada do protestów dołączyli się studenci Kijowskiego Uniwersytetu Narodowego oraz Akademii Kijowsko-Mohylańskiej. Majdan nabierał na sile. 30 listopada po ukraińskiej porażce na szczycie w Wilnie milicjanci zaczęli akcję pacyfikacyjną kijowskiego Majdanu, podczas której rannych zostało także dwóch obywateli RP.
1 grudnia do Kijowa przybyło blisko 1 miliona zdeterminowanych protestujących.
Rozpoczęła się Rewolucja Godności…
Słowo Polskie, 20.11.14 r.
GK
