W 1812 roku na Podolu zmarł Stanisław Trembecki – polski poeta i historyk okresu oświecenia. Większość ówczesnych polskich patriotów uważała go za zdrajcę ojczyzny i Konfederacji Barskiej a także awanturnika. A inni dziękowali Trembeckiemu za piękne przekłądy Lafontaine’a i poezje poświęcone królowi Stanisławowi Augustowi, którego Trembecki był nadwornym poetą.
Po śmierci króla Stanisław Trembecki schronił się u inicjatora spisku targowickiego Stanisława Szczęsnego-Potockiego w Tulczynie. Tam były szambelan królewski zmarł i jest pochowany na tulczyńskim cmentarzu.
W literackiej twórczości Trembeckiego przeplatają się elementy baroku, klasycyzmu i rokoka. Dużo wysiłku poeta poświęcił propagowaniu filozofii oświeceniowej.
Do róży
Różo nadobna, kochanko Flory,
Przyjemne oczu pieścidło,
Jakże cię żywe kraszą kolory.
Nad wszelkie milsza barwidło.
Każda jutrzenka staraniem pilnym
Upięknia twoje wzrastanie,
Szczęśliwy, komu losem przychylnym
Twój się kwiatuszek dostanie.
Szczęśliwy zefir, któremu wolno
Twoje rozwiewać odzieży,
Szczęśliwy motyl, który swawolno
Tyle powabów przebieży.
Ach, czemuż i mnie ta kolej mija,
Czemu się i mnie nie godzi?
Twój się dopiero pączek rozwija,
A moje słońce zachodzi.
Przeczytać inne wiersze Stanisława Trembeckiego można tutaj
bwp
