Wojsko polskie w drodze na pozycje /Reprodukcja: FoKa /Agencja FORUM
Dnia 26 lipca 1920 roku oddziały piechoty fortyfiikowały obronę na rzece Seret.
Poszczególne dywizjony wspierały ogniem poszczególne pułki piechoty w następujący sposób: I dywizjon bez 3-ej baterii działał z 53-im pułkiem piechoty w rejonie Mikuliniec, staczając bitwę w dniu 3 i 4 sierpnia w okolicy Nastasowa i Mikuliniec, w której wzięła udział 3-a kompania 1-go pułku czołgów.
W bitwie tej nieprzyjaciel poniósł wielkie straty w około 500 zabitych, poważnej iłości rannych i wziętych do niewoli. Walczył tam 51-y pułk piechoty. Następnie I dywizjon, działając na korzyść 53-go pułku piechoty rozpoczął okres walk między Seretem a Strypą w stepach Pantalichy, wspierając także waleczną grupę kapitana Todta.
Dywizjon II w grupie płk. Pażusia bronił przepraw pod Janowem, staczając następnie walki w rejonie Brykuły — Pantałiicha, skąd baterja 4-a odeszła w końcu lipca do Bernadówki, celem bezpośredniego wspierania działań 54-go pułku piechoty.
Obydwa dywizjony w wałkach wstrzymujących osiągnęły rzekę Strypę w pierwszych dniach sierpnia, I dywizjon przeszedł w rejon Sienikowce — Antonówka, II w rejon Wiśniowczyk — Hajworonka.
Bateria 4-a w rejonie Pantalicha — Zazdrość w nocy 5 sierpnia w akcji na Mikulińce, zaskoczona przez kawalerję rosyjską, podczas zajmowania pozycji, pod silnym ogniem karabinów maszynowych straciła dwa działa beiz zaprzęgu, nie mogąc strzelać ze względu na cofającą się własną piechotę. Tej samej nocy przedarła się bez żadnej osłony za rzekę Strypę i zajęła pozycję w Rakowcu.
Działa stracone zostały w następnych walkach odzyskane.
Dywizjon III z 3-ą baterią od 25 lipca do 7 sierpnia łącznie z 51-ym i 52-im pułkami piechoty toczył zacięte walki, broniąc przejść pod Tarnopolem, następnie pod Nastasowem, wyrzucając dwukrotnie inieprzyjaciela za rzekę Seret. W walkach tych odznaczyła się 9-a bateria, która ogniem z otwartych pozycyj zadawała ciężkie straty nieprzyjacielowi, załamując jego ataki.
W nocy z 6 na 7 sierpnia 1920 r. nieprzyjacielska kawaleria wdziera się poza front w rejonie Chodaczkowa Wiielkiego, rozbijając maszerujące tabory po drodze na Poczapińce i Żabijki. Baterie III dywizjonu rozpoczęły z 52-im pułkiem marsz odwrotowy na Kozłów, osiągając w dniu następnym rzekę Wosuszkę w rejonie Budyłów, Płotycza, Hrecajki, gdzie pozostają do 14 sierpnia, wstrzymując napór nieprzyjaciela i wycofując się tej nocy za rzekę Strypę do rejonu Kapłińce — Cecowa. Dnia 16 sierpnia przeszły w rejon Zborowa, 26gdzie odpieirały nieustanne ataki nieprzyjacielskie. Bateria 3-a w Słobodzie Złotej połączyła się z powrotem z I dywizjonem.
W dniu 5 sierpnia pułk otrzymał uzupełnienie z baterii zapasowej ze Lwowa w ilości 90 szeregowych.
Słowo Polskie za: Stanisław Turek, 1928 r., Warszawa, 24 lipca 2020 r.
