Obie sceny kijowskiego teatru w 1860 roku były dobrze utrzymane, teatr posiadał bowiem artystów utalentowanych.
Repertuar polski odznaczał się wyborem sztuk, a wykonanie ich rzeczywistą wartością artystyczną. Artyści i artystki tutejszej sceny byli ludźmi wykształconymi, a w krótkim przeciągu czasu zasłużyli na oklaski na scenie i na szacunek powszechny jako ludzie towarzystwa.
Koniec roku 1859 był ważnym dla sceny tutejszej; szeregiem całym były odegrane najznakomitsze dzieła z literatury polskiej, a odegrane z talentem, pracą i usiłowaniem oddania słów naszych pisarzy tak, jak tego rzecz sama i myśl autorów wymagały. „Karlińscy” Syrokomli, „Rej z Nagłowic” Majeranowskiego, „Domy polskie” tegoż, „Szlachectwo duszy” Chęcińskiego, „Imię lub majątek” Józefa Korzeniowskiego, „List żelazny” Małeckiego, „Dla miłego grosza” Apolla Korzeniowskiego, „Stare dzieje” Kraszewskiego, oprócz mniejszych, lecz zawsze wyższej wartości utworów, wszystkie te dzieła szły po sobie kolejno.
Podajemy nazwiska tych wszystkich, którzy brali w nich udział, pracowali i dziś pracują dla sceny polskiej: dyrektor pan Teofil Nowina Borkowski, Leon Natorski, Józef Lenda, Ludwik Krawiecki, Antoni Ławecki, Józef Mroziński, Stanisław Olesiński, młody Holzmann i inni. Artystki: panny Emilia Gadomska, Skwarska, Trzeciak, Rozumiłowska, panie Natorska, Lubecka i Olesińska. Dyrektor orkiestry Ludwik Steingraber, dekorator Ważniewski.
Na podstawie tekstu w „Tygodniku Ilustrowanym”, 1860 rok, t. I, Nr 35, s. 319-320. Uporządkował Walery Franczuk, 15 maja 2019 r.
