Fot. Jeniec radziecki z pilnującym go małoletnim żołnierzem polskim (zbiory MHF, fot. J. Zimowski)
Po 20 września 1920 roku Rosjanie wycofali się w okolice Borki Wielkie — Kołodziejówka — Kaczanówka.
Resztki jego rozbił 52-i pułk piechoty z 8-ą i 9-ą bateriami w dniach 22 i 23 września w rejonie Skałatu i Kołodziejówki, następnie wspólnie z ukraińską kawalerią w lasach w obszarze Trembowli i Mikuliniec.
Po tej akcji baterie III dywizjonu przeszły w okolice Chodaczkowa Wielkiego i Piełkowiec. Miejscowości te opuściły 1 października po krótkim postoju w Satanowie przeszły do rejonu Husiatyna — Czabarówki, gdzie strzegły przepraw na rzece Zbrucz do połowy października.
Baterie II dywizjonu w dniu 23 września przesunęły się z 51-ym pułkiem piechoty z rejonu Zbaraża do Bajkowiec, następnie do Tarnopola, gdzie zajęły stanowiska obronne z 53-im pułkiem piechoty, pozostając na nich do 10 października i w dniu tym przeszły do rejonu Borki Wielkie — Stupki. 20 października z XXIV brygadą piechoty przemaszerowały do Orzechowiec i Fediorek.
Baterie I dywizjonu 24 września 1920 roku maszerowały z rejonu Zbaraża przez Stupki, Toki, Orzechowce, przeszły Zbrucz i osiągnęły Bazalję, Kupiel w dniu 26 września, zajmując tam pozycje, bateria zaś 2-a działała dalej na wschód z IV dywizjonem 4-go pułku strzelców konnych, poczem w dniu 28 września cały dywizjon powrócił do Podwołoczysk, zajmując pozycje, na których pozostawał dp dnia 9 października.
Z początkiem października pułk otrzymał uzupełnienie z rozwiązanej baterji marszowej, która poniosła dość poważne straty między Rohatynem a Chodorowem. Uzupełnienie to wynosiło 55 szeregowych, 40 koni i 7 wozów.
W październiku 1920 roku wcielony został do pułku, jako IV dywizjon z ochotniczego 205-go pułku artyllerji polowej, uzbrojony w armaty rosyjskie. Dywizjon ten odszedł jednak wkrótce do Poznania.
Słowo Polskie za: Stanisław Turek, 1928 r., Warszawa, 16 sierpnia 2020 r.
