W czwartek 12 kwietnia osunęła się ściana w najbardziej awaryjnej wschodniej części zamku w Pomorzanach. Ten fragment przez kilka ostatnich miesięcy był w bardzo tragicznym stanie i groził zawaleniem w każdej chwili.
Zgodnie z informacją kuratora grupy inicjatywnej do spraw renowacji zabytku Hanny Gawryliw sam moment zawalenia się ściany nie udało się zlokalizować. Prawdopodobnie stało się to po 16:00.
30 marca członkowie komisji ds kultury Lwowskiej Rady Obwodowej zaplanowali w budżecie 500 tys. hrywien na przeprowadzenie robót stabilizacyjnych na terenie pałacu.
Zamek w Pomorzamach zbudowany został około 1350 roku przez Mikołaja Świnkę nad rzeką Złota Lipa wśród licznych stawów, które wzmacniały obronność budowli..
W 1489 roku przechodzi w ręce rodziny Sienińskich. Ponieważ jest to okres częstych najazdów tatarskich, tureckich czy wołoskich szybko zmieniają się kolejni właściciele zamku ginący w jego obronie lub bitwach z najeźdźcami. Po Janie Sienińskim kasztelanie lwowskim zamek należy do Jana Sienińskiego kasztelana kamienieckiego po jego śmierci do Jana Sienińskiego kasztelana halickiego a następnie do Jana Sienińskiego kasztelana zamowskiego i Jana Sienińskiego kasztelana lwowskiego.
W 1620 roku Krzysztof Sieniński sprzedaje zamek Jakubowi Sobieskiemu ojcu późniejszego króla Polski Jana III. W latach 1633, 1639, 1640 i 1644 zamek odpiera ataki wojsk tatarskich a także broni się przed wojskami kozackimi Bohdana Chmielnickiego w 1655 roku. Z kolejnych najazdów Turków i Kozaków w 1667 i 1672 roku zamek także wyszedł zwycięsko i nie został zdobyty jednakże wymagał naprawy i wzmocnienia obronności. Jan III Sobieski właściciel zamku wzmocnił jego obronność umieszczając na nim armaty zdobyte w bitwie pod Chocimiem a całe miasto nakazał obwarować i ufortyfikować. Kolejna nieudana próba zdobycia zamku przez Tatarów miała miejsce w 1695 roku.
Pomimo spalenia części południowej warowni zamek zdołał się obronić. Sam król Jan III Sobieski dość często przebywał w swoim zamku a także nadawał przywileje samemu miastu.
W 1740 roku nowym właścicielem zamku zostaje Michał Kazimierz Radziwiłł. Nowy właściciel niezbyt dba o budowlę, która powoli zaczyna niszczeć. Od Radziwiłłów zamek odkupuje Stanisław Pruszyński kasztelan owrucki. Po jego śmierci zamek należy do jego syna Józefa a po nim do Erazma Pruszyńskiego. Częściowo odremontowuje on zrujnowane założenie lecz nie udaje się już uratować dwóch skrzydeł i trzech baszt, które grożą zawaleniem i jest potrzeba ich rozebrana. Józef Pruszyński, syn Erazma kończy dzieło odbudowy zaczęte przez ojca. Budynek zostaje przykryty blaszanym dachem, wykończono pomieszczenia mieszkalne a także założono wokół ogród i postawiono cieplarnię. W zamku Pruszyński zgromadził duże ilości obrazów i sztychów (około 10 000 sztuk), książek , kolekcje monet i medali oraz inne cenne przedmioty. Po jego śmierci zbiory uległy rozproszeniu i w dużej części opuściły kraj.
W 1879 roku zamek kupił hrabia Stanisław Potocki a po nim należał do hrabiego Romana Potockiego następnie Jerzego Potockiego.
Zamek zbudowany był na planie czworoboku, podpiwniczony, posiadał cztery skrzydła dwukondygnacyjne, baszty i bramę wjazdową na dziedziniec. Otoczony był wałami ziemnymi i fosą.
Obecnie z zamku pozostały skrzydła wschodnie i południowe, które z początkiem XIX wieku były jeszcze zamieszkałe, okrągła baszta w części północno – wschodniej, fragmenty umocnień ziemnych.
Słowo Polskie, http://www.ruinyizamki.pl, 15.04.18 r.
lp
