Pierwsza wzmianka o Ładyżynie (Kaładyżynie) pochodzi z 1240 roku, kiedy to dobrze ufortyfikowane miasto zostało podstępem zniszczone przez wojsko tatarsko-mongolskie.
W XIV wieku Ładyżyn zostało wspomniane w źródłach jako drewniane miasto-twierdza. 21 marca 1973 roku osiedle typu miejskiego Ładyżyn zostało zaliczone do kategorii miast o podporządkowaniu rejonowym, a w 2000 roku stało się miastem o znaczeniu obwodowym. Obecnie nalicza ponad 22 tysiące mieszkańców.
Wiadomo, że w 1797 roku kosztem miejscowego właściciela Seweryna Potockiego w Ładyżynie powstała drewniana kaplica, którą w 1823 roku zastąpił kamienny kościół, zbudowany dzięki darowiźnie kolejnych właścicieli – Sobańskich. Istnieją kontrowersyjne informacje, że w 1850 roku świątynię konsekrował biskup Łubieński, jednak znani z dostępnych źródeł biskupi o nazwisku Łubieńscy albo w tym czasie już nie żyli, albo jeszcze nie zostali biskupami. Pod koniec XIX wieku do tej parafii, liczącej niespełna osiemset wiernych, należały ponad 23 wsie.
Kościół został zamknięty przez władze radzieckie w 1925 roku, następnie przebudowano go na szkołę i zakład produkcyjny. W lipcu 2018 roku władze miasta przekazały na własność parafii działkę, na której znajduje się świątynia (w stanie podupadłym i awaryjnym). Miejscowi parafianie korzystają z kaplicy Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w dawnym domu parafialnym, przekazanym im w 2011 roku. Wspólnota wiernych w Ładyżynie jest mała, funduszy niewiele, więc nie ma na razie planów remontu dawnego kościoła lub budowy nowego (daj Boże dokończyć remont domu parafialnego).
Słowo Polskie, 10 października 2020 r.
