Katolickie cudowne obrazy na Winnicczyźnie: przeszłość i teraźniejszość

Duchową stolicą Kościoła Rzymskokatolickiego na Ukrainie jest Sanktuarium Matki Bożej Berdyczowskiej, znajdujące się na terenie obwodu żytomierskiego. Główna świątynia diecezji Kamieniecko-Podolskiej znajduje się w Latyczowie na Chmielnicczyźnie. W obwodzie winnickim, który należy do tej diecezji, jest 114 kościołów rzymskokatolickich. Niektóre z nich posiadają status sanktuariów, czyli miejsc szczególnej działalności Boga, wstawiennictwa Bogurodzicy i świętych. W sanktuariach mogą znajdować się relikwie świętych lub cudowne obrazy, przed którymi ludzie wyprosili u Boga wiele łask.

Ludzie wierzący wiedzą, że Pan Bóg wysłuchuje ich modlitw niezależnie od miejsca i czasu. Ale są wiekowe tradycje odwiedzania wybranych przez Najwyższego miejsc dla otrzymania szczególnego błogosławieństwa. Miejsca te uważane za święte, za miejsca obecności Matki Bożej oraz miejsca pokuty i pojednania. Ludzie ze wszystkich stron przybywali do tych miejsc z prośbami i dziękczynieniem za wysłuchane modlitwy. Ci, którzy przychodzili z wiarą, świadczyli o szczególnej łasce, którą odczuli tam. Święte miejsca przyciągały ludzi, ponieważ tam doznawali ulgi, uzdrowienia z chorób, otrzymywali siłę, aby walczyć przeciwko złu tego świata. Cuda te daje Pan Bóg. Odbywa się to poprzesz osobliwą łaskę, którą człowiek otrzymuje od Jezusa Chrystusa lub Przenajświętszej Dziewicy przez ich obraz, który nazywamy cudownym.

Takie cudowne obrazy i figura do roku 1917 roku przebywały w dziesięciu kościołach Winnicczyzny – w Barze, Brahiłowie (rejon żmeryński), Bracławiu (rejon niemirowski), we wsi Kopijówka (rejon tulczyński), we wsi Kuna (rejon hajsyński), w Mohylowie Podolskim, we wsi Murafa (rejon szargorodzki), w Tywrowie, Tulczynie oraz Czeczelniku. Były to cudowne obrazy maryjne – Murafski, Tywrowski, Czeczelnicki, Matki Bożej Szkaplerznej w Bracławiu, Matki Bożej w Mohylowie Podolskim i Brahiłowie, Najświętszej Maryj Panny Nieustannej Pomocy i św. Antoniego w Kunie, cudowne obrazy św. Mikołaja w Barze, św. Wincentego Ferreriusza w Tulczynie, Jezusa Chrystusa w Kopijówce oraz cudowna figura Jezusa Nazareńskiego w Brahiłowie i cudowny krucyfiks w Murafie. Większość jednak – to obrazy Matki Bożej.

Historia kościołów Winnicczyzny, w których przebywały cudowne obrazy, jest ściśle związana z wydarzeniami na tych terenach w ciągu ostatnich 500 lat. Kościoły te powstały w XVI-XVIII wieku kosztem właścicieli miasteczek, mecenasów oraz dzięki ofiarom parafian. Świątynie często zaznawały rujnacji w czasie wojen i powstań, w czasie pokoju cierpiały z powodu pożarów. Często je przebudowywano. Za czasów Imperium Rosyjskiego wiarę katolicką przygnębiano. Po przyjściu władz bolszewickich rozpoczął się prawdziwy terror w stosunku do Kościoła i wiernych. Do końca lat 30. XX wieku prawie wszystkie świątynie katolickie zostały zrabowane, zamknięte, zrujnowane (niektóre całkowicie, inne – częściowo) oraz były wykorzystywane przez władze zupełnie do innych celów.

Sześć kościołów na Winnicczyźnie otwarto w latach wojennych 1941-1945. Jednak po powrocie czerwonych, rozpoczęła się nowa fala walki z religią i kościoły znowu zamykano. Ze wspomnianych 10 kościołów działały tylko kościoły w Barze, Kopijówce oraz Murafie. Dopiero na początku lat 90. XX w. umożliwiono zwrot świątyń ich prawomocnym właścicielom.

Obecnie katolickie wspólnoty działają we wszystkich 10 wymienionych miejscowościach. 9 z nich – w tych samych kościołach, co przed rewolucją 1917 roku Tylko w Mohylowie Podolskim kościół buduje się na nowym miejscu. Większość świątyń potrzebuje remontu. Cztery kościoły (Brahiłów, Murafa, Tywrów i Czeczelnik) znów stały się sanktuariami, będącymi potężną siłą w sprawie odrodzenia duchowości Podolan.

Barski kościół p. w. Świętej Anny

Małżonka polskiego króla Zygmunda I królowa Bona Sforza w roku 1537 kosztem własnego posagu nabyła ziemie, na których obecnie leży Bar. Zgodnie z jej rozkazem w latach 1550-1557  w centrum miasta wybudowano drewniany kościół p. w. Św. Mikołaja. Świadczyło to o kontaktach historycznych z Włochami, ponieważ we włoskim Bari spoczywają relikwie Św. Mikołaja. Kamienny zaś kościół w Barze powstał w latach 1806-1811.

Po stłumieniu Powstania Styczniowego (1863-1864) rząd zamknął wszystkie istniejące w tamtych czasach w Barze świątynie katolickie. Natomiast dla siedmiu tysięcy parafian pozostawił tylko mały kościółek p. w. Św. Mikołaja, w którym mogło się zmieścić zaledwo 500 osób. W nim przebywał cudowny obraz Św. Mikołaja Biskupa, przywieziony, wg legendy, przez królową Bonę. Obraz ten cieszył się ogromną popularnością wśród parafian. Został wykonany na drewnie, lecz z czasem zrobił się ciemniejszy. Co roku w dniu 9 maja, akurat jest to dzień Św. Mikołaja, przy obrazie na obchody zbierali się ludzie. Aktualnie tego obrazu Św. Mikołaja w Barskim kościele nie ma.

W 1900 roku rozpoczęły się prace restauracyjne barskiej świątyni. Oficjalne otwarcie rozbudowanego kościoła odbyło się w roku 1906 w dniu uroczystości Św. Anny – nowej patronki parafii.
Wiosną 1937 r. świątynia w Barze była zamknięta, jednak już latem 1941 r. odnowiono w niej nabożeństwa. Po wojnie kościół parafialny w Barze dalej działał. W latach 1949-1950 władze po raz kolejny próbowały zamknąć kościół, lecz nie dokonały tego z powodu oporu, stawianego przez parafian.
Obecnie przy parafii barskiej  działa centrum Barskiego dziekanatu diecezji kamieniecko-podolskiej i liczy 3120 wiernych. Kościół w Barze znajduje się przy ul. Św. Mikołaja 12.

Kościół p. w. Trójcy Przenajświętszej i Sanktuarium Jezusa Chrystusa w Brahiłowie

W roku 1740 właściciel Brahiłowa Franciszek Salezy Potocki rozpoczął tutaj budowę kościoła Trójcy Przenajświętszej i klasztoru. Kończył budowę jego syn Stanisław Potocki. Franciszek Salezy Potocki zaprosił tutaj również kapłanów z zakonu Trójcy Przenajświętszej, którzy w 1744 r. z Madrytu do Brahiłowa przywieźli drewnianą cudowną figurę Chrystusa, znaną obecnie jak statua Jezusa Nazareńskiego, którą w roku 1740 poświęcił w Rzymie Papież Klemens XII. Było to znamienne wydarzenie dla miasta i całego Podola.

Po stłumieniu polskiego powstania w latach 1830-1831 carski rząd przekazał budynki kościoła i klasztoru cerkwi prawosławnej. Obecnie mieści się tutaj żeński klasztor Świętej Trójcy. Katolicy modlili się na cmentarzu w kaplicy, zbudowanej w 1818 r.

Dopiero w 1850 roku wierni otrzymali pozwolenie na budowę nowego kościoła. Władze jednak starały się utrudniać ten proces. Wówczas do budowy kościoła katolickiego przyczynił się rosyjski kompozytor Piotr Czajkowski, który mieszkał w Brahiłowie. W roku 1852 budowę brahiłowskiej świątyni rozpoczął ziemianin Felicjan Jukowski, skończył zaś ksiądz Seweryn Szydłowski w 1879 roku. Brahiłowska parafia była dość liczna, na przykład w 1913 roku. należało do niej 6123 parafian.

W świątyni tej najważniejsza była cudowna figura Jezusa Nazareńskiego. Statua (o rozmiarach trochę większych od naturalnych) znajdowała się w głównej nawie kościoła. Przedstawiała ona Jezusa w cierniowej koronie, który ma złożone na piersi ręce i wyraz cierpienia na twarzy. Figura była wykonana z drzewa cytrusowego. Jezus był ubrany w białą albę i czerwony płaszcz.

Wiele cudów uczynił Jezus Brahiłowski, tylko w latach 1746-1758 zebrano i zapisano ich 47. Ludzie byli gotowi do potwierdzenia cudów pod przysięgą. Z różnych stron kraju przybywali tutaj tysiące chrześcijan. Opuszczając świątynie, pielgrzymi często brali w kościele obrazki, medaliki z wizerunkiem Jezusa Brahilowskiego, kawałeczki ornatu, w który ubierano figurę na święta. Potem wykorzystywali je podczas chorób ciała i duszy.

Oprócz cudownej figury Jezusa Nazareńskiego w 1903 roku kalendarz liturgiczny informuje, że w kościele brahiłowskim znajdował się również cudowny obraz Matki Bożej.
Figurę Pana Jezusa wywieziono z Brahiłowa w 1938 roku, dotychczas nie ma żadnych wiadomości o niej, zarówno jak i o cudownym obrazie Matki Bożej.

W 1961 r. kościół w Brahiłowie został zamknięty po raz drugi przez władze komunistyczne. W latach ateizmu świątynię zmieniono na magazyn zakładu produkcji soków. W roku 1990 kościół w stanie opłakanym oddano wiernym. Przeprowadzono tam gruntowny remont.

W 1999 r. wyrzeźbiono kopię cudownej figury Pana Jezusa, którą poświęcił biskup Jan Olszański. Brahiłów znowu stał się miejscem, do którego prowadzą drogi licznych pielgrzymów.

Bracławski kościół Matki Bożej Szkaplerznej

Rzymskokatolicki kościół powstał w Bracławiu około 1540 roku. Jednak już w roku 1552 został zniszczony przez Tatarów. Podobny był los i następnego bracławskiego kościoła, zrujnowanego przez Kozaków. Na jego miejscu w 1730 roku ojcowie-trynitarze z katolickiego zakonu Świętej Trójcy zbudowali nowy drewniany kościół parafialny, który spłonął wkrótce. W latach 60. XVIII w. kosztem bracławskiego starosty Stanisława Nowowiejskiego zbudowano nowy drewniany kościół pw. Wniebowzięcia Bogurodzicy.

W 1865 r. w Bracławiu na ofiary parafian rozpoczęto budowę murowanego kościoła pw. Matki Bożej Szkaplerznej, która trwała do 1884 roku. Ale doskonałych kształtów kościół nabrał dopiero na początku XX w. W głównym ołtarzu kościoła znajdował się cudowny obraz Matki Bożej Szkaplerznej, która objawiła się w Bracławiu pod koniec XVIII wieku. Inny obraz (Wniebowzięcia Bogurodzicy) zasłaniała kurtyna, odsłaniając go w razie potrzeby. Bracławski kościół był jedną z największych parafii rzymskokatolickich Wschodniego Podola. W 1904 r. należało do niej 5440 mieszkańców Bracławia i pobliskich wiosek.

W latach 30. rzymskokatolicka wspólnota Bracławia została zlikwidowana, kościół zamknięto, po części zrujnowano i dostosowano do celów gospodarczych. Dalszy los cudownego obrazu Matki Bożej nie jest znany.

W czasie okupacji niemiecko-rumuńskiej kościół w Bracławiu znowu działał. Po raz drugi zamknięto go w styczniu 1950 roku. Odrodzenie bracławskiej parafii katolickiej i kościoła rozpoczęło się w 1990 roku. , kiedy to władze zarejestrowały religijną wspólnotę katolików w Bracławiu i oddały im pomieszczenie kościoła, w którym w ciągu 40 lat mieścił się dom kultury. Obecnie jeden z bocznych ołtarzy zdobi nowy obraz Matki Bożej Szkaplerznej. Parafia kościoła liczy 180 katolików Bracławia i wiosek.

Parafia Św. Apostołów Piotra i Pawła we wsi Kopijówka

W 1740 r. w Kopijówce na ofiary Andrzeja Kamienieckiego zbudowano drewniany kościół, który w roku 1808 spłonął. W następnym roku ziemianin Potocki zbudował na tym samym miejscu nowy katolicki kościół pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. W 1916 roku parafia tego kościoła liczyła 1783 katolików.

Od XIX w. do roku 1917 w kościele przebywał cudowny obraz Jezusa Chrystusa. Wierni szanowali obraz, za którego pośrednictwem Bóg uczynił wiele cudów. O dalszym jego losie nic nie wiadomo. Prawdopodobnie, obraz zginął w czasie wojny domowej i terroru bolszewickiego.

W latach 30. kościół został zamknięty i oddany katolikom w roku 1941. W 1953 roku Kopijówka znajdowała się wśród 18 miejscowości obwodu winnickiego, gdzie oficjalnie było zarejestrowano wspólnoty rzymskokatolickie. Aktualnie parafia Św. Apostołów Piotra i Pawła w Kopijówce liczy 215 katolików.

Kościół katolicki we wsi Kuna (rejon hajsyński)

Budowa kościoła pw. Św. Jana Nepomucena w Kunie rozpoczęła się w 1773 roku z datków polskiego szlachcica Zachariasza Jaroszyńskiego (1700-1774), który był właścicielem wielkich dóbr, wśród których była również wieś Kuna. On był hojny, jeżeli chodzi o cele religijne, m. in. przeznaczył znaczną kwotę na budowę kościoła i klasztoru kapucynów w Kunie, którą skończył jego syn Antoni (1762-1829).

Kościół p. w. Świętego Jana Nepomucena konsekrowano w roku 1825. Był to kościół ojców-kapucynów. Po stłumieniu polskiego powstania w latach 1830-1831 władze carskie zaczęły zamykać rzymskokatolickie kościoły i klasztory. W 1832 r. formalnie zlikwidowano również klasztor w Kunie, jednak dawny klasztorny kościół nadal był kościołem parafialnym i duszpasterzami w parafii nadal byli kapucyni. W 1913 r. było 908 parafian w tym kościele. Od II połowy XIX w. w „Kalendarzach Liturgicznych” wspomina się o cudownym obrazie Św. Antoniego w kościele w Kunie, a od początku XX w – również o słynącym łaskami obrazie Najświętszej Maryj Panny Nieustającej Pomocy.

W czasie represji kościół p. w. Św. Jana Nepomucena został zamknięty i był wykorzystywany jako magazyn kołchozu. W roku 1993 kościół przekazano wiernym. Parafia liczy 50 katolików.

Kościół rzymskokatolicki w Mohylowie Podolskim

W 1743 r. na środki kijowskiego wojewody Józefa Potockiego zbudowano kościół pw. Św. Grzegorza dla miejscowych Ormian, wyznających wiarę katolicką. Na jego miejscu w latach 1772-1791 hrabia Potocki wybudował ormiańsko-katolicki kamienny kościół Nawiedzenia NMP. W 1810 roku został podniesiony do rangi Katedry Ormiańskiej. W 1885 roku stał się on katolickim kościołem parafialnym obrządku łacińskiego. Przed Pierwszą Wojną Światową parafia liczyła 1446 parafian. Kościół był znany z cudownego obrazu Matki Bożej, który przebywał w świątyni przynajmniej od XIX wieku. Obecnie tego kościoła już nie ma, zarówno jak i cudownego obrazu Bogurodzicy.

W roku 1991 katolicki kapłan Leonid Tkaczuk z Czerniowiec rozpoczął budowę nowego kościoła w Mohylowie Podolskim przy ul. Wołodarskiego 15. Powstaje również klasztor Księży Marianów, w którym jest kaplica parafialna. W tym momencie parafia liczy 350 katolików.

Kościół p. w. Niepokalanego Poczęcia NMP we wsi Murafa

Mały kościół i klasztor ojców dominikanów wybudowano we wsi Murafa jeszcze w 1627 wieku kosztem Jadwigi Bełżeckiej. Na ich miejscu w latach 1786-1791 na ofiary hrabiego Joachima Potockiego powstał nowy murowany kościół i klasztor. W 1913 roku parafia liczyła 9096 parafian. Za czasów radzieckich kościół w Murafie został zamknięty tylko na krótki czas, dlatego udało się zachować jego bogaty wygląd zewnętrzny i wspaniały wystrój wnętrz.

Jednym z najbardziej znanych i szanowanych na Podolu był i nadal jest cudowny obraz Matki Bożej Murafskiej (koniec XVII – pocz. XVIII w.), który mieścił się w głównym ołtarzu. Obraz ten zdobią liczne wota i dary (ogółem pod koniec XIX w. przy obrazie Matki Bożej było 3 pierścienie, wotów w kształcie tabliczek – 27, w kształcie serc – 10, w kształcie oczy – 2, w kształcie rąk – 1, w kształcie nóg – 6, w kształcie gwiazd – 19, krzyżyków –11). Zazwyczaj cudowny obraz zasłania obraz Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Cudowny obraz odsłania się w czasie wielkich świąt. W zakrystii znajduje się stary cudowny krucyfiks.

Parafia pełni funkcję centrum Murafskiego dziekanatu diecezji kamieniecko-podolskiej i liczy 5500 katolików.

Tywrowski kościół p. w. Świętego Michała Archanioła

Właściciel Tywrowa Michał-Jan Kaletyński (1672-1756), będąc na pielgrzymce do Częstochowy w 1739 roku, kupił od pewnej ubogiej kobiety kopię obrazu Matki Bożej Częstochowskiej. Wróciwszy do domu, zamieścił go w swojej jadalni. W 1749 r. zauważono niezwykły blask wychodzący z obrazu. Po sprawdzeniu przez specjalną komisję na czele z łuckim biskupem w roku 1742 uznano go za cudowny. W tym samym roku M. Kaletyński własnym kosztem rozpoczął budowę kościoła Świętego Michała Archanioła na miejscu poprzedniego kościoła, który został spalony przez Kozaków za czasów Chmielnicczyzny. W 1751 roku skończono budowę kościoła. Cudowny obraz Maryi uroczyście wniesiono do świątyni w obecności 20 tysięcy wiernych.

M. Kaletyński zaprosił również do Tywrowa dominikanów i przekazał 100 złotych na budowę klasztoru przy kościele, którą ostatecznie skończono w 1760 roku. Dobudowywał klasztor już Zachariasz Jaroszyński. W 1832 r. klasztor został zamknięty na mocy carskiego rozkazu i świątynia w Tywrowie stała się kościołem parafialnym. W 1913 roku do kościoła tywrowskiego należało 2280 wiernych.

Kościół, mający dwie wieże na fasadzie (niestety one nie zachowały się), zadziwiał swoimi rozmiarami. Wewnętrzny wystrój wyróżniał się rozkoszą. Najcenniejszy jednak był cudowny obraz Matki Bożej, ozdobiony kamieniami szlachetnymi i licznymi kosztownościami, każda z których została podarowana jako wyraz wdzięczności za uzdrowienie. W dniu wspomnienia Matki Bożej Częstochowskiej do Tywrowa przybywali pielgrzymi z podolskiej, wołyńskiej, kijowskiej i innych guberni, ponieważ przy obrazie doznawali uzdrowienia nawet ciężko chorzy i kalecy. Na cześć tego obrazu ludzie ułożyli kilka pieśni i modlitw.

W latach 30. ubiegłego wieku władze bolszewickie zamknęły tywrowski kościół. Po II Wojnie Światowej urządzono w nim najpierw magazyn zboża, a następnie – halę produkcyjną. O cudownym obrazie dotychczas nie ma żadnych wiadomości.

W 1991 r. wiernym oddano część pomieszczeń klasztoru, w których urządzono kaplicę. Od 1993 r. parafią opiekują się ojcowie oblaci z Hniewania. Na dzień dzisiejszy kościół potrzebuje kapitalnego remontu i przebudowy.

Parafia p. w. Matki Bożej Różańcowej w Tulczynie

Pierwszy kościół w Tulczynie pojawił się na początku XVII wieku. Był to kościół dominikanów z klasztorem, który spłonął w 1811 roku. W roku 1784 poświęcono miejsce pod budowę nowego kościoła i klasztoru dominikanów. Fundatorem budowy był hrabia Stanisław Szczęsny Potocki, który wybrał Tulczyn na swoją podolską rezydencję. W 1805 roku on zmarł i został pochowany w grobowcu dużej ściany murowanej kaplicy na cmentarzu, którą zaczęto budować tuż przed jego śmiercią. Skończyli jej budowę synowie Szczęsnego-Potockiego. W 1817 roku w dniu Św. Stanisława kaplica została konsekrowana. W roku 1832 kościół dominikański zabrano katolikom za udział potomków S. Potockiego w podolskim powstaniu i oddano prawosławnym. Od tamtych czasów kaplica cmentarna stała się jedyną w mieście katolicką świątynią – kościołem Św. Stanisława, Biskupa i Męczennika (obecnie parafia Matki Bożej Różańcowej).

W latach 1872-1874 kościół rozbudowano na ofiary wiernych, których w owym czasie było około 1500 osób. Świątynia miała zadziwiająco majestatyczne wnętrza. Wśród obrazów modlitewną uwagą był ogarnięty obraz Matki Bożej oraz cudowny obraz Świętego Wincentego Ferreriusza, który się pojawił w kościele w XIX w.

Po przyjściu do władzy bolszewików miano kościelne, ziemie, budynki zostały znacjonalizowane. Bez śladu zniknęło wiele przedmiotów liturgicznych i gospodarczych, w tym i cudowny obraz. W latach 20. kościół zabrano katolikom, po dziesięciu latach urządzono w nim więzienie. Podczas niemieckiej okupacji Tulczyna w 1941 roku w kościele ponownie sprawowano msze. Ale już w 1994 roku urządzono w nim szpital. Po wojnie na krótko świątynie oddano wiernym, jednak w roku 1953 ona znowu została zamknięta przez władze. Od tamtego czasu pomieszczenie kościoła służyło jako sala sportowa, akademik technikum weterynaryjnego, sala imprez okolicznościowych. Kościół został częściowo zrujnowany i przebudowany. Świątynię oddano wiernym w roku 1991. Obecnie parafia tulczyńska liczy 270 osób.

Sanktuarium Matki Bożej Czeczelnickiej

Pierwsza katolicka świątynia p. w. Św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny w Czeczelniku powstał w 1751 roku W krótkim czasie ona spłonęła w pożarze. Olbrzymi murowany kościół Św. Józefa wybudowano w 1786 roku. W latach 1818-1823 został on rozbudowany kosztem wierzących. Od założenia i do roku 1773 pracowali tutaj jezuici, później – księża diecezjalni. W 1913 r. parafia liczyła 4465 wiernych.

W głównym ołtarzu kościoła mieścił się cudowny obraz – kopia obrazu Matki Bożej Częstochowskiej, wykonana przez nieznanego malarza w XVIII w. W 1750 r. w Czeczelniku przy tym obrazie uzdrowienia doznał nieuleczalnie chory syn Ignacego Mroczkowskiego – ekonoma państwa Lubomirskich. Miejscowy lekarz podjął wszystkich działań, aby uratować dziecko, nie mógł jednak mu pomóc.

Jedyną nadzieją była Matka Boża Częstochowska. Lecz stan chorego był na tyle ciężki, że podróż do dalekiej Częstochowy była po prostu wykluczony. Na szczęście, w domu rodziców znajdowała się kopia obrazu Matki Bożej, którą jako dziękczynienie za gościnność zostawił nieznany malarz, wracający z Częstochowy. Matka chorego dziecka klęczała przed obrazem i żarliwie prosiła wstawiennictwa Bogurodzicy, i stał się cud – do chłopaka wróciło zdrowie. Był to pierwszy cud, który ludzie otrzymali, oddając cześć Maryi przed tym obrazem. Sława o potężnym wstawiennictwie Matki Bożej szybko się rozleciała daleko poza granice parafii. Do Czeczelnickiej Madonny, jak ją już wtedy nazywano, zaczęli przychodzić pielgrzymi. Z czasem obraz Bogurodzicy słynął cudami nie tylko na Podolu.

W 1937 roku kościół został zamknięty, a w czasie wojny oddany wiernym. W roku 1950 ponownie zamknięty przez władze komunistyczne. Tym razem wykorzystywano go jako magazyn zboża, a później tutaj znajdowało się kino. Kilka razy kościół został przebudowany, co spowodowało zaniknięcie pierwotnego jego wyglądu. Za czasów władzy bolszewickiej kosztowne szaty z cudownego obrazu zostały skradzione, natomiast sam obraz przechowali parafianie.

W 1990 roku świątynię w Czeczelniku oddano wspólnocie rzymskokatolickiej, przedtem msze odprawiano w kaplicy na cmentarzu parafialnym. Od roku 1988 opiekę duszpasterską sprawował ks. Jan-Duklan Pawluk. Dzięki jego staraniom rozpoczęła się odnowa świątyni oraz powstawał klasztor franciszkański. Od roku 1991 budową kierował franciszkanin Maksymilian Żydowski, który rok później został jego pierwszym proboszczem. W 1993 r. z jego inicjatywy zniszczony wcześniej obraz Matki Bożej Częstochowskiej (Czeczelnickiej) został odnowiony w Polsce i ozdobiony przepiękną bogatą ramą. 20 października 1993 r. Papież Jana Paweł II poświęcił obraz w Rzymie i już 12 sierpnia 1995 roku obraz został umieszczony w głównym ołtarzu. Obecnie znajduje się tutaj Sanktuarium Matki Bożej Czeczelnickiej. Odpust w parafii, liczącej 900 wiernych, odbywa się 26 sierpnia.

Leonid Petrow, Niemirów (obw. winnicki), opracowanie Irena Rudnicka, bwp

Krucyfiks z wotami w Murafie

Kościół w Kopijówce