Żołnierze polscy na wojnie w 1920 r. i chłopiec w ukraińskiej soroczce przy kuchni polowej (Płoskirów).
W październiku 1920 roku dowództwo 6-ej armii nakazało 12-ej dywizji piechoty przejść częściowo z obszaru Tarnopola i rzeki Zbrucza do rejonu Płoskirowa i zająć linję Nowa Uszyca — Wonkowne — Derażnia.
Wymarsz ten na Ukrainę nastąpił w dniu 15 października i miał być zakończony w dniu 18, t. j. z dniem podpisania zawieszenia broni. I i III bataljony 52-go pułku piechoty z przydzieloną 9-ą baterią w dniach 15—18 października marszem z Husiatyna szły przez Lanckoroń, Minkowce, Jełtuszków i osiągnęły rejon Matejkowo, Iwaszkowce, gdzie pozostawały do 27 października, po czym wycofały się z frontu wojsk ukraińskich na Zinków do Płoskirowa, gdzie bateria 9-a dołączyła do pułku, którym dowodził płk. Konstanty Adamowski.
Podobnie dwa bataliony 54-go pułku piechoty z 3-ą baterją przesunęły się do Derażni, którą osiągnęły w dniu 17 października. I i II dywiizjony przeszły w okolice Orzechowiec, Fedorki, osiągając następnie 1-ą i 2-ą bateriami wsie Gryniowce i Derażnia, II dywizjon zaś przeszedł do rejonu Leźniewa.
W tym czasie dowództwo III dywizjonu z 7-ą i 8-ą bateriami w połowie października przeszło do Kołodziejówki, gdzie pozostawało aż do powrotu oddziałów z Ukrainy.
Postój baterii w rejonie Płoskirowa — Derażni, który miał łącznie z oddziałami piechoty charakter obserwacyjny ewentualnych ruchów wojsk sowieckich, trwał do dnia 8 listopada, poczem nastąpił przemarsz w rejon Starokonstantynowa, Kuźmina, Krasiłowa, w następstwie czego I dywizjon przeszedł do Michałowiec i Matrunek, II dywizjon w rejon Kuźmina, bateria 9-a w okolice Starokonstantynowa, gdzie wszystkie baterie pozostawały do dnia 20 listopada.
Słowo Polskie za: Stanisław Turek, 1928 r., Warszawa, 28 sierpnia 2020 r.
