Apolinary Głowiński (1884–1945) był wybitnym polskim rzeźbiarzem, którego dzieła zdobiły m.in. Łuck i ojczysty Tarnopol.
Urodził się 1 maja 1884 r. w Tarnopolu. W latach 1904–1910 kształcił się w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod okiem rzeźbiarza Konstantego Laszczki oraz malarzy Józefa Pankiewicza i Floriana Cynka.
W ciągu kilku następnych lat Głowiński odbył podróż do Francji i Włoch, gdzie poznał najważniejsze arcydzieła sztuki europejskiej. Od 1913 r. pracował w Warszawie. Podczas I wojny światowej został zesłany jako obywatel austriacki na Syberię. Tam zgłosił się na ochotnika do 5 Dywizji Syberyjskiej – w ten sposób udało mu się wrócić do Warszawy w 1918 r.
Talent rzeźbiarza ujawnił się zwłaszcza w jego ulubionym gatunku rzeźby portretowej. Artysta pracował nie tylko z kamieniem i gipsem, ale także z metalem i drewnem. Apolinary Głowiński jako rzeźbiarz szybko zyskał uznanie. W 1929 r. artysta został odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi. Jego prace były eksponowane na licznych wystawach, zdobiły wiele miast w Polsce. M.in. cztery rzeźby autorstwa Głowińskiego zainstalowano na moście Kazimierza Wielkiego w Łucku (zniszczony w 1943 r., obecna nazwa to Most Bracki). W 1935 r. Apolinary stał się twórcą pomnika Józefa Piłsudskiego w rodzinnym Tarnopolu, największego konnego pomnika marszałka w całej międzywojennej Polsce. Pomnik został zniszczony przez sowietów w 1940 r.
Podczas II wojny światowej artysta mieszkał w Warszawie. W czasie powstania warszawskiego jego pracownia spłonęła, a mieszkanie uległo zniszczeniu. Po wyzwoleniu stolicy spod okupacji niemieckiej życie zaczęło wracać do normy: Głowiński znalazł pracę w teatrze, jego żona urodziła syna, pojawiły się nowe plany twórcze. Wszystko przekreśliła nagła śmierć artysty 10 sierpnia 1945 r. Apolinary Głowiński został pochowany w Warszawie na Cmentarzu Bródnowskim.
Sergij Porowczuk za: KG RP w Łucku, 4 lutego 2021 r.
